Γιατί κάθε σχέση που λήγει άδοξα είναι απόλυτα δικό μου λάθος.

Βγαίνεις με έναν τύπο, βλέπεις ότι αυτός ο τύπος δε σου κάνει για τον α,β λόγο γιατί προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως είναι ο άντρας της ζωής σου και συμβιβάζεσαι; Για να μην είσαι μόνη; Και τελικά τι κερδίζεις να φθείρεσαι μέσα σε σχέσεις που δεν σου προσφέρουν τίποτα κ να βγαίνεις από αυτές ψυχικά διαμελισμένη και απογοητευμένη; Δεν είναι μεγάλο κρίμα να φερόμαστε στους εαυτούς μας έτσι; Τι φταίει; Φταίει η ανασφάλεια; Φταίει η ρομαντική διάσταση που θέλουμε εξαναγκαστικά να αποδώσουμε σε κάθε τι που βιώνουμε με κάποιον ακόμα κ αν υπάρχουν αποδείξεις για το αντίθετο;

Το χειρότερο είναι να συνειδητοποιείς ότι ο άλλος ΔΕ σου κάνει αλλά να μένεις στη σχέση από δική σου ανασφάλεια. Το αποτέλεσμα είναι να ξεσπάς άσχημα και στο τέλος να χάνεις και το δίκιο σου. Μετράω ήδη δύο απανωτές φορές που έκανα αυτό το πράγμα. Έβλεπα ξεκάθαρα ότι ο άλλος δεν είναι αυτό που ζητάω αλλά αφέθηκα να παρασυρθώ από το παραμυθάκι του για να τροφοδοτώ τα προσωπικά μου όνειρα για αγάπη. Και τελικά τι κατάφερα; Να δίνω περισσότερα από όσα μου δίνονταν και να καταλήγω μετά να βγαίνω τρελή που απαίτησα κατά κάποιον τρόπο αυτό που μου τάξανε. Πώς μπορείς να λες πως «αγαπάς» όταν οι πράξεις σου δείχνουν το αντίθετο; Όταν δεν προσφέρεις στον άνθρωπο που αγαπάς. Να προσφέρεις τη ζεστασιά, το ενδιαφέρον, την κατανόηση, την ειλικρίνεια και το σεβασμό. 

Συμπέρασμα. Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.